Ana Kuzusu

Pazartesi sabahı bütün blog sahipleri için de işbaşı gibidir. Bir bir yenilenir sayfalar. Ben de eklemeliyim bir tarif. Ne eklesem? Sabah yalnızlığımı seviyorum evimde. Kedicik balkonda karlar arasında geziyor, küçük ömrünün ilk karı. Şimdi gelir tuşlarda dolanan parmaklarıma atar patilerini. Yazma, kalk ordan, beni sev der gibi. Yüz bulamazsa ekranın önünde dikilip hareketli ne bulursa uzanır. O da olmadı ekranla arama girmek istercesine yatıp uzanacak önüme. Üzüm yeşili gözlerini yumacak, uyuyacak.

Beni bekleyen bir sürü iş var oysa, ortalık toparlanmalı, cücükler öğlene hamur kızartması istediler, hamuru yoğurulmalı, dinlenmeye bırakılmalı. Yok elim işe varmıyor. Oturup komşuları dolanmalı. Delfina'm yazmış, okumalı. Acep diyorum yazmayalı yetmiş sekiz gün mü olmuş? Hesaplamadım, üşendim. Sayılarla oynaşmayı sevmedim oldum olası. Unla, tencere tavayla oynaşmayı sevdiğim kadar sevemedim. Gerçi bu oynaşımız da eski değil. Yemek yapmayı evlenene kadar bilmezdim ki. Yemekle aşkımız başlayalı on beş yıla dayanmış madem, kabak tatlısını niye yapmamışım bugüne kadar? Şöyle demişim bir vakit. Kabak tatlısını hep yakarak pişiren annenin, hiç kabak tatlısı pişirmemiş kızıyım. Niye pişirmedim?

Ana kuzusuyum da ondan. Anneciğim her yaptığında yollamış zaten, evdekiler de öyle pek düşkün değiller. İki cücüğe annelik yapıp da ana kuzusu olmak başka bir naz değil mi? Siz de yapar mısınız annenizi bulduğunuzda tembellik. Geçenlerde canım un helvası istedi, yapıverdi hemen. Ölçüsüz biçkisiz. Nasıl da imrenirdim eskiden, onun her işi göz kararı yapışına. Terziydi benim annem. Kalıp kullanmadan keserdi kumaşları, göz kararı keser, dikerdi. Okuluna da gitmemişti, yengesinden öğrenmişti. Düdüklüde pişen yemeğe vakit tutmaz benim annem; burnuyla anlar piştiğini, pişmediğini, pişmek üzere olduğunu... Ben dakka dakka tutarken o, saate hiç bakmadığı halde yemeğin kokusuna bakıp, on dakka sonra kapat altını derdi bana.

Geçenlerde artık bi kabak tatlısı yapasım var dediğimde, soyup doğramış yollamıştı kabakları. Anne öğüdü, kabağın iyisini renginden anlarsın, en güzel turuncuyu seç. Ben de ölçüsüz pişirdim kabaklarımı, üzerlerine şeker serptim, sabaha kadar beklediler bir arada. Annem tencereye doldurur kabakları, ben bir sıra dizdim sadece sıkıştırmadım, yeriniz geniş olsun, utandırmayın beni dedim sonra kendilerine. Kaynayınca kısık ateşte piştiler, yumuşayıp rengi dönenleri çevirdim, şerbet oldu suyu. Hissettim, gözledim, kara çıkmadı yüzüm. Baksanıza, ne kadar da güzel oldular.