Oğlum Aşçı Olacak

Oğlum büyüyor, o bir ergen artık. Tosun paşam -42 günlükken beş kilo sekiz yüz gram gelince böyle seslenmeyi uygun görmüştük. Hoş kilolu olmasa da bizde oğlanlara böyle seslenilir ya- büyüdü de ergen oldu. Geç girdi biraz, doktor endişelenmeyin, kemik yaşı küçük daha demişti. Bütün yaşıtları uzayıp giderken, bizimki kısa kalınca. Fal bakar gibi, yetişkinlikte de 1.79cm boyu olacakmış, daha ne olsun? Hala kısa, bu yıl uzamaya başladı farkedilir bir şekilde. Boy pos değil ergenlikte derdimiz. Hani bağımsızlığını ilan etme çabalarından, benmerkezciliğinden, kimlik arayışından, otorite sevmeyişinden, sinirli, hırçın hallerinden, yaşadığımız sıkıntılardan da söz etmeyeceğim.

İnsanoğlunun özellikle sıfır altı yaş arası yaşadığı merak güdüsü Umut'ta yeniden yeşerdi sanki. Haftada bir yeni ilgi alanı buluyor kendine. Her hafta başka bir mesleğe göz kırpıyor. Yok artık küçükken her sorana verdiği basma kalıp cevap:

-Bilim adamı olucaaamm!

SBS'den kaytarabilir miyim umuduyla futbol hakemi olmak istemişti bir ara. Futbol oynamayı bırakıp baskete merak sarınca vazgeçti. Daha evvel futbola ilgisinden söz etmişim.

Bilgisayar mühendisi olma isteği de köreldi, eskiden bilgisayar mühendisi olunca hep bilgisayar oynayacağını sanıyordu ki; böyle olmadığını, üstelik bu mesleği yapması için çok okuması gerektiğini gördü.

İki hafta önce masa tenisi oynayacağım diyerek eve geldi. Oturup araştırdı, videolar izledi. Tamam dedi, ben masa tenisi oynamalıyım!

Ses yok, unutuldu.

Peşinden grafiti hevesi başladı. Bir gün bütün akşamını harcadı, kağıtlar karalandı, kalemler renklendi. İki üç gün sonra yine ses çıkmadı.

Batman filmindeki Joker karakterini sevdi, birkaç gün bilgisayarı açınca şu fotoğrafla karşılaşıyorduk. Çok şükür o da geçti.

Son olarak sucuklu yumurta pişirdi kendine, bana dönüp:

-Anne ben aşçı olacağım!

Aşçı olacağını sanmıyorum. Ama bebekliğinde bir kucağımda Umut, boşta kalan tek elimle iş yapmaya alışmıştım ben. Onu yakmadan büyüttüğüme şükretmişimdir hep. Çünkü pişen her yemeği o da karıştıracaktı en az bir kez. Karıştırmazsa olmazdı. Mutfağa oturup, alt dolaplardan bütün tencereleri indirip, elinde tahta kaşıkla az oynamadı.

Yemek pişiriken tezgahın bir ucuna oturur doğradığım domateslerin yarısını o yer, yarısı yemeğe girerdi. Umut tezgaha tüneyecek, çeşme akacaktı illa! Küçük elleri suda buruşacak, ama annesi badidik dıkamayacaktı ( bulaşık yıkamayacak). Bu arada annesi mızıldanacak, bu çocuk ne istese yapıyorsunuz diyecek, Necla aldırmayacaktı.

Birlikte yaptığımız kek, kurabiye çoktur. Keki çırpmak için can atardı, kabartma tozunu o katmalıydı mutlaka. Kurabiye hamuruna eli değmezse tadı olmaz, anneannesi bana kızsa da börek açarken ona bir tezgah kurmadan rahat etmezdi. Bu keke Umut'un eli değmedi, küçüğümün elleri değdi, sıra onda. Şimdi kız kıza mutfakta oynamak başka güzel. Benim klasik çikolatalı kek harcımla yaptık. Biraz nane ferahlığı nasıl olacak deyip, nane likörü kattıydık. Sadece bir yemek kaşığı, pek farketmedi, küçük Ayşe'mi dinleyip, daha fazla eklemeliydim, korkmadan.

Çocuklarımızın merakı ve cesareti hep üzerinizde olsun...