Yokluğuma Sebeptir

Köyün en güzel kızıydı. Ağabeyleri başkasına vermişti ama O tarlada kendisine türkü söyleyen dedeme kaçmıştı. Herkes sevdiğine varsın derdi. Ben sevdiğimi karşılarına çıkarınca verin demişti, kimi istiyorsa ona verin.

Elinin değdiği her yemek güzel olurdu. Bu yüzden köye misafir gelse ya da bir düğün olsa O'na yaptırırlardı. Baklavaları O açardı. En son ellerinin değdiği bir sarma yemiştim, üfelek derler bizim oralarda, çok oluyor, güzel elleriyle yemek yapamıyordu artık. Üç kız kardeşin sonunda Yeter koymuşlardı ismini, en güzel yemekleri yapacak kadar kadın, Yeter Ağa lakabıyla anılacak kadar yiğitti.

Dört kuşak kızlar yan yana durduğumuzda içim karışırdı, hem sevinirdim,hem bilirdim uzun sürmeyecekti.
...sürmedi de...

Kimseye sıkıntı vermek istemezdi, usulca uçuverdi sonsuza.

Bize kalan acı.

Dedemi kaybettiğimizde şöyle demişti:
-Evlat acısı gördüm, ana-baba acısı, kardeş acısı, hepsini gördüm. En zoru buymuş oğul.
Şimdi yatıyorlar yan yana.

Son kez dokundum pamuk tenine, öptüm üşümüş elini.

Elveda dedim, elveda...