İstiridye Mantarı İle Tanışma

Benim kültür mantarı ile olan sorunlu ilişkimi duymayan kalmadı sanırım. Sevemedim bir türlü kendilerini. Gerekçemi de kaç kez açıklamışımdır; yabani mantarın o enfes tadına alışan damağım, midem istemedi. Evde seven, isteyen, alıp getiren olunca da yapıyoruz artık bir şeyler. En çok da gözleme içi olarak tüketiyoruz. Markette görüp sepete attığım istiridye mantarını şöyle az yağlı, yeni beslenme düzenime uygun bir halde pişireyim dedim ve fotoğrafta gördüğünüz tabak çıktı ortaya.

Yeni beslenme düzeni demişken, komşunuz üç haftada üç buçuk kiloyu gönderdi bedeninden, haberiniz olsun. Evde yine kek, kurabiye pişiyor; yine kıymaya kuyruk yağı katılıyor, sulu yemekler koyun etiyle pişiyor. Lezzetten ödün verilmiyor, ben yemem diye ev halkı tatsız tuzsuz yemekler yemeğe zorlanmıyor. Onlar bildiğine devam ediyor yani, bende farklı olan sık sık az az yemem. Çorba, salata, sebze yemeği,yanına bol ayran, esmer ekmekle.

İstiridye mantarını diğer şapkalı kültür mantarından biraz daha lezzetli bulduğumu söylemeliyim. Bu tabak tanışma anısıdır. Piyazlık doğranmış bolca kurusoğan kısık ateşte sarardı önce, sonra mantarlar, dondurucudaki kırmızı ve yeşil biberlerden birer tane eklendi, yüksek ateşte sulanmalarına izin vermeden piştiler. Tuz ve karabiber çekildi değirmenden, pul biber, maydonoz serpildi bolca. Et yemeğinin yanında tabağa güzelliğini katabilirdi pekala. Yanında yoğurt ve bir dilim esmer ekmeğimle öğün oldu bana. Tanışıklığımız bu kadarla kalmayacak elbet, farklı tariflerle, daha hafiflemiş olarak buluşmak üzere...