Mutsuzluğa, Yalnızlığa, Gitmemeye Dair

"Bir mektup bıraktı Tante Rosa arkada, üç çocuk bıraktı; biri emzikte, kaz kızartması ve elma pastası yapmasını, yemek masası örtülerini kolalamasını, dolapları yerleştirmesini öğrettiği hizmetçi kızı bıraktı. Margarita ekili bir küçük bahçe, tahta merdivenli, yüksek tavanlı, çalar saatli bir ev bıraktı, her pazar sabahı kiliseye giden, her pazar öğleden sonra sonra koynuna giren kocayı bıraktı, şapka giyen komşu kadınları, sümüklü çocuklarını bıraktı, onların kocalarını, onların da kaz kızartmalı hayatlarını bıraktı, kiliseyi bıraktı, çan seslerini, org seslerini, Noel şarkılarını bıraktı, kiliseden dönen çocukların attığı kar topuyla delinen camı tıkadığı sol memesini, yüreğini yağ tabakasıyla örten sol memesini bıraktı. Gitti. Gitti fabrika bacalarının, gemi düdüklerinin oraya, tramvaylarda herkesin birbirlerinin ayaklarına bastığı ve pardon demediği ve ne merhaba ne de günaydın demediği insanların oraya gitti, pazar günü öğleden sonraydı, akşamdı ya da, yollara düştü arkada soluk menekşeler arasına katlanmış mektuplar bıraktı, gelin elbiseleri, duvaklar bıraktı." 

Sevgi Soysal

Mutsuzluk bulaşıcıydı. Hastalık gibi, kanser gibi kemirgendi. Çalınmıştı bir kere saçlarına. Durgundu. Alıp başını gidesi vardı, Tante Rosa gibi. Yapabilir miydi sahi? Memesini cama dayayan Tante Rosa yapmıştı. Hiç sanmıyordu , o çıkmazdı dönülmez yollara, çıksa bile yarı yoldan dönerdi. Biliyordu mutsuzluğu kapı dışarı edebilirdi yakında. Hem de bırakıp gidemedikleri sayesinde. Durgundu,  hiçbir işin ucundan tutası yoktu. Ne başlamak, ne bitirmek. Uzaktı çok. Sadece mutsuzluğuna gömülüp saatlerce ağlamak, sonra volta atmak, sonra yine ağlamak. İsteği buydu . Sıyrılmak istemiyordu ki çaba göstersin.

Zoraki çıkmıştı evden, teslim edilmesi gereken evraklar vardı, ödenecek faturalar. Dönüşte yaşlı, yorgun  ama güzel köprüden geçti. Altından geçen boklu suyun kokusundan tiksindi bir kez  daha. Yolunu şaşırmış, İstanbul'u, Boğaz'ı bırakıp gelmiş martılara kızdı yine. Az ötedeki yıkılmış, sahipsiz evin bahçesinde baktığı kedilere yemek getirmişti. Besledi  onları, sevdi. Merdivenleri çıkıp evin kapısına yanaştıkça içindeki olağan tedirginliği duydu yine. Oh! Sakindi  ortalık, hırsız mırsız girmemişti eve. Öyle korkardı. Geçmişte hırsızlar dünyayı zindan etmemişler miydi? Bu korku o yıllardan yerleşmiş , gitmek bilmemişti bir türlü.

Evinin sıcağı ve kokusu vurdu yüzüne, kedi kızları kapıda karşıladı onu. Ellerindekilere atıldılar, kokladılar. İşte yeniden mutsuzluğu ile başbaşaydı. Çay yaptı kendine , küçük poşeti daldırdı bardağına. Rengin yayılışını izledi kısa süre. Gitmeden  önce dondurucudan  çıkardığı börekler vardı, ısıttı.  Hoşbuldum sakinliğim dedi, hoşbuldum...

Bonfile Sarma

Aslında hazırdı fotoğrafım, oturup yazmak kalmıştı geriye. Dana  bonfileleri (400 gram) strech filmin arasında döverek inceltin iyice, incecik olsun aman. Tavaya yağı koyup yemeklik doğranmış kuru soğanları, sonra kanlıca mantarlarını (yoksa dilediğiniz herhangi bir mantar), yine minik doğranmış yarım kapya biberi katıp çevriştirin, azıcık limon kabuğu rendesi, maydonoz, tuz, karabiber. Ocaktan alın, yarım su bardağı galeta unu ekleyip harmanlayın bir güzel. İncelttiğiniz eti tabağa serin, bir ucuna hazırladığınız mantarlı harçtan koyup, yaprak sarması gibi, kenarlarını toplayarak sarın. İçi bol olursa güzel olur, unutmadan. Sardıktan sonra uçlarını kürdanla tutturun, aman açılmayacak şekilde.

Düdüklüyü ocağa koyun, biraz da tereyağ, erisin. Sardığınız etleri önce una bulayın, silkeleyin fazlasını. Kızan tereyağına atıp, çatal batırmadan, bir maşa ile çevirerek her taraflarını kızartın güzelce. Amman yakmayın! Şimdi sıcak su verin, tam üzerlerine gelecek kadar. Taze biberiye, taze kekik, tane karabiber, biraz tuz, bir defne yaprağı, kapatın ağzını. Buharı çıktıktan sonra hepi topu on iki on üç dakika pişecekler.

Pişen bonfileleri suyun içinden alın dikkatlice. Bu güzel ve lezzetli suyu süzün. Tabaklara sarma ve suyundan koyup servis yapabilirsiniz şimdi. Dilerseniz suyuna biraz da krema katın, kestirmeden hafif ateşte şöyle bir kaynatın, öyle kullanın. Orası sizin bileceğiniz iş diyecektim.  Belki yılbaşı akşamı yaparsınız diyecektim, yılbaşı olmasa bile yemekli misafirler için, kutlama akşamlarınız için, hatta küçük, hatta büyük ve güzel aileniz için. Ama olmadı, oturup yazmak için ne fırsat doğdu, ne de ben fırsat yarattım. Hatta bunun için ayıracağım vakitte başka işler yaptım, öyle çok da mühim olmayan. Sanırım yalnızca ben değil, başka pek çok blogger arkadaşım için de böyle durum. Sosyal medyaya kaydık daha çok. Twitter şeysini pek sevemedim, haftalardır açıp bakmadığım bir hesabım varken hem de. Feysbuk hesabıma bağlı olduğundan Feysbukta ne yapıp ne dediysem oraya da gidiyor ya, bi uğrayıp bakmıyorum işte. Neyse efenim malumunuz Feysbuk için mesai harcıyorum epey, yalan değil. İşte oradaki yerim.  Sonra İnstagram'da  fotoğraf paylaşıyorum, oraya da beklerim.


Bloga yazmama sebeplerim  bunlarla sınırlı değil. Bir de gün geçtikçe blogdan haberdar olan  tanıdığım insanların sayısının artması var. Bu da niye ki demeyin. Beni tanımayanlara kendimi anlatmak,  hayattan yansımalar sunmak daha kolaymış sanki. Eş dost, akraba, çocukların arkadaşları, hatta öğretmenleri derken gittikçe genişleyen bu çemberin ortasında açık seçik olmak pek hoşuma gitmiyor doğrusu. Bundandır eskisi gibi her olanı biteni anlatmayışım. Belki de böylesi sizin için daha iyidir hıı? Ha bir de bunca ayrıntılı açıklama huyumun çocukların küçüklüklerinde durmadan sordukları ama nedeeen sorusuna sabırla verdiğim yanıtlardan kaldığını sanıyordum ben. (Cümle tuhaf oldu ama derdimi anlattı, olsun.) Yok ondan değilmiş, Yay burcunun huyuymuş geçenler okudum. Ne alaka? Hiiç anlatasım var da:

naftalinkokuluanılarçıkıpgelirmişbirbirgeçmişinsandığındanberaberindeyağmurlafısıltısıyladağınık

içimdebirgeceyeşerir

soluksuzum

sardunyakokusugeliryerleşiravuçlarıma

çocuksukorkularboyverirgecede...

Zencefilli Tarçınlı Yılbaşı Kurabiyesi

Yılbaşı için zencefilli, tarçınlı ve de pekmezli kurabiyeler hazır. Üstlerine royal icing yaptım, hatta azıcık gıda boyası bile kullandım. Royal icing denilen şey yumurta akına en ince çekilmişinden pudra şekeri, birkaç damla da limon suyu eklenerek elde edilen akışkan bir harçla süsleme yöntemi. Bu ilk ve son yapışımdır. Tadı tuzu zaten yerinde olan kurabiyeleri fazlaca şekerle yenmez hale getiriyor. Neyse ki sadece fotoğrafta gördüğünüz kadarını süslemiştim. Bu halleriyle yenilemeyince üzerlerindeki şeker tabakası kazındı, öyle yendi.

Kurabiyeler için yüz elli gram oda ısısında tereyağına bir su bardağı artı iki yemek kaşığı toz şekeri çırparak yedirin.  Üç yemek kaşığı üzüm pekmezi, bir tatlı kaşığı tarçın, bir tatlı kaşığı toz zencefil, bir çimdik tuz, bir paketten biraz eksik kabartma tozu, yavaş yavaş da un ekleyerek yoğurun. Yaklaşık üç buçuk - dört su bardağı civarında un alıyor. Hamur malzemeleri ve hazırlaması bu kadar basit. Sonra azıcık unladığınız tezgahta kurabiye hamurunu yarım santimetre kadar kalınlıkta açıp dilediğiniz kalıpla kesiniz. Yağlı kağıt serili tepsiye dizip önceden ısıtılmış iki yüz derece fırında hafifçe pembeleşene kadar pişirin. 

Yılbaşı için bir kayıt daha geçmeye çalışacağım. Görüşemezsek, yeni yılınızı şimdiden kutlar; gönlünüzce bir yıl dilerim.  Kendinize iyi bakın anacım. 

Çikolata Musslu Pasta

Adına pasta mı desek, turta mı, musslu ganaşlı kek mi? Hepsini de diyebiliriz aslında. O nefis, o muhteşem, o en çikolataya doyuran, yedikçe yeme ihtiyacı duyulan, bitene dek akıldan çıkmayan, buzdolabının kapısında kuyruk sebebi...

Her katında da yoğun çikolata var. Yılbaşı akşamı için yapıp yeni yıla mutlu musmutlu girebilirsiniz hani.

Malzemeler:

• 160 gr tereyağ (oda ısısında)
• 1 su bardağı toz şeker
• 3 adet yumurta
• 2 orta boy muz
• 2 yemek kaşığı tepeleme dark kakao
• 1 paket kabartma tozu
• 1,5 su bardağı un
• 100 gr eritilmiş bitter çikolata

Muss İçin:

• 150 gr. bitter çikolata
• Yarım su bardağı su
• 3 tatlı kaşığı nescafe
• 1 yemek kaşığı tereyağı
• 3 adet yumurtanın sarısı
• 3 adet yumurtanın akı
• 1 yemek kaşığı toz şeker

Muss İçin:  

• 200 gr süt kreması
• 100 gr bitter kuvertür

Hazırlama:

Tereyağ ve toz şekeri iyice çırpın.

Yumurtaları da ekleyip şeker iyice eriyene kadar çırpın.

muzları dilimleyip ekleyin, blendırın doğrayıcı ucu ile muzlar iyice parçalanana kadar çırpın.

Erimiş çikolatayı ekleyip tahta bir spatülle karıştırın.

Kakaoyu eleyin, un ve kabartma tozunu birlikte elyin.

Hepsini tahta spatülle karıştırın.

Kelepçeli kalıbın tabanına yağlı kağıt serin, ucları dışarda kalsın. Bu uçları da kıvırarak toplayın kenarlara.

Kek harcını kalıba boşaltıp önceden ısıtılmış  200 derece fırına verin.

On dakika sonra fırının ısısını 170 dereceye düşürün.

Pişen keki kürdan testinden geçirip pişmişse fırından alın.

Şimdi muss hazırlayacağız. Daha evvel muss yapımını anlatmış olsam da buraya da ekliyorum. 

Çikolata, tereyağ,su ve nescafeyi tencereye alıp kısık ateşte karıştırarak pişirin.

Çikolata eriyip pürüssüz bir kıvam alınca ocaktan alın.

Çikolatalı karışımı iyice soğutup yumurtaların sarılarını ekleyin, iyice mikserleyin.

Başka bir cam veya porselen derince kasede yumurta aklarını bir fiske tuzla çırparak kar haline getirin.( kesinlikle minicik dahi yumurta sarısı karışırsa işlem sonuç vermez. Kar haline gelmiş olduğunu kaseyi ters çevirdiğinizde dökülmemesinden anlayacaksınız.)

Yumurta akını da çikolatalı karışıma katıp tahta bir spatülle dikkatlice kenarlardan alttan üste doğru kabaran akları söndürmeden yedirin.

Hazır olan mussu kalıptan çıkarmadığınız kekin üzerine yayıp buzdolabına kaldırın.

Ganache için kremayı kalın tabanlı küçük bir kaçerolaya alıp az ateşte ısıtın. Isınan kremaya parçaladığınız çikolatayı ekleyip karıştırarak eritin.

Karıştırarak ılımasını sağladığınız sosu kekin en üstüne döküp buzdolabına kaldırın.

Buzdolabında birkaç saat dinlenen kekinizi kelepçeli kalıptan dikkatlice çıkarıp servis yapabilirsiniz.

Afiyet olsun.

İncir Uyutması

Ormanda av ararken, belindeki keçi derisinde unuttuğu sütün çalkalana çalkalana peynire dönüşmesiyle keşfetti belki de insanoğlu bu muhteşem lezzeti. Çoban, ekmek ve peyniri unutup küflendirmeseydi rokforu bilmeyecekti belki de dünya. Bugün severek yediğimiz pek çok yemeğin, besin maddesinin  böyle basit tesadüfler sonucu bulunduğu düşüncesinden yola çıkarsak; bizim incir uyutmasının da hoş bir hikayesi neden olmasın?

 Zehra'cığım da bunun üzerine bir teori yürütmüş zaten. 2010 yılının Ramazan ayıydı, her gün yeni bir tarif ekliyorduk telaşla. Bloglar canlıydı, hey gidi... O günlerde öğrenmiştim incir uyutmasını Zehra'dan. Sonra da sıklıkla yapar oldum . Çoğunlukla fotoğraflayamadan bitti, hatta bir iki kez fotoğrafını çektiysem de beğenmediğimden kullanmadım. Bu kez şeytanın bacağını kırdım sanırım.

Bir litre süte on on iki kuru inciri ince ince kıyarak ekliyorum; yoğurt mayalar gibi, aynı sıcaklıkta hemen hemen. Sonra tadına bakıyorum, biraz şeker ekliyorum istediğim tada gelene kadar. Kaselere pay edip, üzerlerine bir tepsi kapatıyorum, sonra sarıp sarmalayıp uykuya yatırıyorum. Üç saate kalmaz oluyor, buzdolabına kaldırıyorum. Soğuğu makbul, üzerine tarçın kabul eder, ceviz kabul eder... Sonra gönlünüzü fetheder demedi demeyin...