Unutkanlığa Dair Lakırdılar

      Evet evet tarifsiz bir fotoğraf yine. Yine kayıp bir tarif, nereye yazıldığı  unutulmuş. Hamurundaki nişasta ve hindistancevizini, bir de  mürdüm eriği reçeli  ile yediğimizi unutmam mümkün değilse de. Sık yapıyorum, hem sade tarifleri mi başka ne çok şeyi unutuyorum. Burada da mızıldanmışımdır kim bilir kaç kere.

     Unutursun tabii diyorum kendime sonra; burun direğinde bir sızı, gelmiş misafirlik bilmeyip yerleşmişse, iyi şeylere, güzel haberlere ihitiyacın varsa, okuduğun kitaplar da merhem olmak şöyle dursun acıtıyorsa, kanırtmaksa tek yaptığı, yazarların kurduğu o uzun, o güzel cümleleri kısakanmaktan başka bir şey gelmiyorsa elinden, çikolatadan medet umuyorsan, halı altına süpürülenler çoğalmışken, dişlerin yeşil erik yemiş gibi kamaşıyorsa, çoktandır uçarı rüyalarından birini görmüyorsan, gömüldüğün yorganın altında kendi nefesini duymak istiyorsan yalnız, bir demet papatya olsa şimdi diye iç geçirirken buluyorsan kendini akşam üzerleri, ışıklı şehri izlemek de ayın en güzel hallerini izlemek de yetmiyorsa sakinleşmene, sinirli, huysuz hallerini kimse bilmese isteyip hem, hem de etrafındaki herkese kızgınlığını haykırmak istiyorsan, hatta en güzeli kimse konuşmasa, yalnız kalsam, kimseyle konuşmasam istiyorsan, dışarı çıkıp hep yürümek hep yürümek çekiyorsa canın, eyvah havalar soğuyacak diye mutsuzsan üstelik, yaz gülüşleri uzakta, yaz sükutu kaybolmuşsa artık...

...unutursun...